ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ ΜΟΥ

ΤΟ 2008 ΑΠΟΣΠΩ ΤΗΝ Α΄ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΣΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ 

ΜΕ ΤΙΤΛΟ : ΜΥΡΣΙΝΗ ( ΟΥΡΑΝΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ) 

 

Κάποια στιγμή κατά τις τέσσερις τα χαράματα η Μυρσίνη άκουσε μες στον ύπνο της την εξώπορτα να τρίζει. Άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε προς τη μεριά της εξώπορτας. Δεν είδε κάτι. Η φλόγα από το τζάκι φώτιζε αχνά το σαλόνι. Έγειρε πάλι δίπλα στο Διαμαντή να ξανακοιμηθεί. Για μια ακόμα φορά άκουσε την εξώπορτα να τρίζει.

Αυτή τη φορά τρόμαξε. Ακούμπησε το Διαμαντή μα δε μπορούσε να τον κουνήσει. Λες και στα χέρια της δεν είχε δύναμη. Ο φόβος σαν δυνατός ανεμοστρόβιλος τύλιξε τα σώθηκα της. Έσκυψε από πάνω του και τον άκουσε να αναπνέει. Η πορτα συνέχιζε να τρίζει με πιο ταχύ ρυθμό. Ανασηκωμένη όπως ήταν, κοίταξε την πορτα μα δεν είδε κανέναν.

Η πορτα σταμάτησε να τρίζει και άρχισε να ανοιγοκλείνει , λίγα εκατοστά. Ο ρυθμός της πόρτας αυξανόταν. Η Μυρσίνη τρομοκρατημένη από το φόβο, είχε ιεραρχηθεί από την αγωνιά.

Ο πανικός φτυάριζε στα μάτια της και υπερχείλισε όταν ένιωσε μια αόρατη δύναμη να την ακινητοποιεί. Το δωμάτιο γέμισε με ένα πυκνό γαλάζιο σύννεφο. Η πορτα άνοιξε αργά, αργά , απαλά και διάπλατα. Δεν μπορούσε να δει τίποτα από ότι υπήρχε μέσα στο δωμάτιο. Όλα είχαν περικυκλωθεί από το πυκνό γαλάζιο σύννεφο.  

Ξαφνικά άρχισε να νιώθει πως το σώμα της αιωρούταν στο χώρο και από κάτω της υπήρχε το απέραντο κενό. Μια δυνατή γαλάζια λάμψη , σε σχήμα ανθρώπινου σώματος φανερώθηκε στην πορτα. Άπλωσε ξανά το χέρι της ώστε να το στηρίξει στο έδαφος μα μάταια.

Η διαφανή λάμψη είχε σχήμα ανθρώπινου σώματος. Στο γαλάζιο διάφανο χρώμα , πιο έντονες γαλάζιες σκιές σα ζωγραφιά , σχημάτιζαν ένα αρτιμελές ανθρώπινο σώμα. Ένας ροζ μανδύας με ροζ διαφανή κουκούλα στο κεφάλι του πλαισίωνε το σώμα αυτό. Γύρω από το μανδύα ήταν σχηματισμένη μια διαφανή χρυσαφένια λάμψη. Η λάμψη που το περιέβαλε ολόγυρα το έκανε να αστράφτει μαγικά και από πάνω του εκτοξευόταν πλήθος διαφανής λάμψης. Κάτι παρόμοιο με χρυσόσκονη, μόνο που ήταν χρωματιστή και διαφανή κι αυτή. Σε κάθε διάφανο κόκκο λάμψης από τους χιλιάδες που αιωρούταν γύρω του μπορούσες να διακρίνεις τις αποχρώσεις του γαλάζιου του μοβ και του ροζ.

Ήταν φαντασμαγορικό και συνάμα έμοιαζε σαν εξωπραγματικό. Μα η Μυρσίνη το είχε μπροστά της και το κοιτούσε. Ήταν πέρα για πέρα αληθινό. Ξεπερνούσε όμως τα όρια της λογικής και άγγιζε τα όρια του παράλογου  . Όλος παράδοξος , ο φόβος της Μυρσίνης μετατράπηκε σε μια παράξενη γαληνή.

Άρχισε να αισθάνεται θαυμασμό και δέος, για το τόσο εξαίσια και φαντασμαγορικό ανυπόστατο ων που έβλεπε μπροστά της σε απόσταση δυο μέτρων. Το διάφανο πρόσωπο του ήταν ασχημάτιστο , μα όσο πλησίαζε άρχιζε να διακρίνει η Μυρσίνη τα χαρακτηρίσθηκα του. Τα μάτια του, τα χείλη του , το στόμα του και όλα ήταν διάφανα.

Αιωρούμενο πλησίασε κι άλλο τη Μυρσίνη. Όταν πια έφτασε σε πολύ κοντινή απόσταση, η Μυρσίνη κατάφερε να ξεχωρίσει πως το ων ήταν γυναίκα. Η ομορφιά της υπερείχε της τελειότητας.

-Μυρσίνη, της απευθύνθηκε το γυναικείο ων.

Η φωνή της γυναικείας μορφής είχε έναν τόνο γαλήνιο και χαλαρωτικό. Το ων κάθισε οκλαδόν απέναντι της και συνέχισε να αιωρείται. Καθισμένες κι οι δυο αντικριστά , αιωρούμενες άρχισαν να μιλούν.

-Τι συμβαίνει ;  ρώτησε η Μυρσίνη. Που είμαι;

-Είσαι στο υπερπέραν.

-Εσύ ποια είσαι; ρώτησε η Μυρσίνη.

-Εγώ είμαι νεραιδομητέρα.

-Ο Διαμαντής που είναι ; Τι του συνέβη;

-Ηρέμισε νεαρή μου, ο Διαμαντής είναι μια χαρά , μην ανησυχείς, κοιμόσαστε κάτω στη γη μαζί.

-Πώς κοιμόμαστε ; Αφού εγώ είμαι όπως είπες στο υπερπέραν.

-Άφησε με να σου εξηγήσω. Ένα επίπεδο σου βρίσκεται εδώ. Σε μας δεν υπάρχει ύλη ούτε χρόνος. Το μόνο που επικρατεί εδώ και έχει βιώσιμοι μορφή είναι η ενέργεια. Στην ανώτερη μορφή της στη θετική . Η θετική μορφή ενέργειας είναι η ανώτερη μορφή ενέργειας. Σε μας υπάρχει απεραντοσύνη και αιωνιότητα. Η ενέργεια σε μας δεν εγκλωβίζεται, είναι απεριόριστοι. Στη γη η ενέργεια εγκλωβίζεται. Η ενέργεια που εγκλωβίζετε κάποια στιγμή εξαντλείται και παύει να υπάρχει. Σταματά πλέον να παράγετε όσο είναι εγκλωβισμένη. Το υπερπέραν έχει επίπεδα μαγνητικά. Εφτά συνολικά. Εσύ είσαι προορισμένη να γίνεις μια από εμάς όταν περάσεις αυτά τα επίπεδα.

-Τι μια από εσάς; Υπάρχουν και άλλες σαν εσένα;

-Ναι. Είμαστε οι νεραιδομητέρες.

-Που είναι οι υπόλοιπες;

-Είναι αδύνατον να σου γίνουν ορατές γιατί τα μαγνητικά σου πεδία είναι σε εξέλιξη ακόμα. Όταν ολοκληρωθεί η εξέλιξη σου θα σου γίνουν ορατές. Εμείς αποτελούμαστε από πνεύμα , φως και απέραντη ενέργεια. Η ύλη εδώ είναι ανύπαρκτη. Η γυναικεία μορφή που βλέπεις είναι ο αντικατοπτρισμός της ψυχικής δομής που αντανακλάτε στη δράση των ηλεκτρονικών μορίων της ενέργειας που το πνεύμα  μας παράγει. Το φως είναι ζωτική ενεργειακή ροή. Η διαφανή μορφή που σου είναι ορατή είναι φως. Η υπαρξιακή μας ενέργεια ρέει χρωμόσφαιρες και αντλείται από πνευματική έλξη. Αυτό το φαινόμενο που ονόμασες χρυσόσκονη, είναι η άφθονη παραγωγή ανελλιπούς ενέργειας η οποία αποβάλετε σε τεράστιες ποσότητες και διασκορπίζετε στο υπερπέραν ώστε να ανακυκλωθεί. Ο μανδύας που μας περικλείει είναι η προστασία μας από τη γήινη ενέργεια, την αρνητική κατά βάση ώστε να μην υφιστάμεθα της παρεμβολές της. Η χρυσή λάμψη που μας περιβάλει , δηλώνει την ολοκλήρωση της ανεπτυγμένης μεταβατικής σύστασης μας σε στρωματά που είναι συμπαντικά και εναλλασσόμαστε όποτε χρειάζεται σε αυτά. Είμαστε ενέργεια και πνεύμα χωρίς ύλη.

-Εγώ τι σχέση έχω με όλα αυτά;

-Είσαι η επίλεκτη.

-Δηλαδή;

-Θα γίνεις νεραιδομητέρα.

-Τι είναι δηλαδή να είσαι νεραιδομητέρα;

-Δε προλαβαίνω να σου εξηγήσω . Δες γύρω από εσένα Αυτή η λάμψη, αυτή η γαλάζια λάμψη, έχει αρχίσει να εξαντλείται. Αυτή είναι η ποσότητα της ενέργειας που σου επίτρεπε να υπάρχεις στο υπερπέραν. Το περίγραμμα της εξασθενεί και θα πάψει να σου χορηγεί ενέργεια ώστε να υπάρχεις στη  μάζα της. Όταν εξαντληθεί εντελώς θα σε μεταβιβάσει πίσω στη γη. Ήδη πέρασες το πρώτο επίπεδο . Η διαβάθμιση της ενέργειας σου ήδη είναι αυξημένη και μεταλλάσσεται σε συμβατή με το υπερπέραν. Η ενέργεια σου θα αυξάνετε και θα αναπαράγετε μεταβαίνοντας από το ένα επίπεδο στο άλλο. Θα σε καλέσει το υπερπέραν πάλι όταν το δεύτερο επίπεδο σου είναι ενεργειακά φορτισμένο. Την επόμενη φορά που θα επικοινωνήσουμε θα σου εξηγήσω περισσότερα.

Η ενέργεια της Μυρσίνης εξαντλήθηκε. Το επίπεδο της το μαγνητικό επέστρεψε πίσω στο γήινο. Εισήλθε στην υλική της μάζα. Μια Μυρσίνη χωρισμένη σε δυο υπαρξιακά επίπεδα. Χωρισμένη στη γήινη ύπαρξη και στην εξελισσόμενη ανολοκλήρωτη ύπαρξη του υπερπέραν. Σε μια ύπαρξη δευτερεύουσα η οποία δεν είχε μεταλλαχθεί αρκετά ώστε να μάθει ποιες είναι οι νεραιδομητέρες και ποιος είναι ο ρόλος τους. Η Μυρσίνη βρισκόταν πλέον στην ύλη και στο χρόνο και βρισκόταν μέσα στο σώμα της όπου εγκλώβιζε την ενέργεια της.

Η φλόγα από το τζάκι σιγόκαιγε και το σαλόνι είχε ζεσταθεί. Η μέρα είχε αρχίσει να ξεμυτίζει απ τις ουράνιες επάλξεις της αυγής. Χάραζε και ο Διαμαντής είχε συνηθίσει να ξυπνά πουρνό. Οι καμπάνες του χωριου σήμαναν έξι το πρωί. Ο Διαμαντής κάτω από τα ζεστά σκεπάσματα  άκουσε τον ήχο από της καμπάνες που ταξίδευαν από τη μακρινή απόσταση έως την ερημική τοποθεσία όπου ήταν το σπίτι της Μυρσίνης. Σηκώθηκε και ετοιμάστηκε να φύγει. Έπρεπε να παραδώσει τα σακιά με τα πορτοκαλιά. Πριν από όλα όμως φίλησε στοργικά στο μέτωπο την Μυρσίνη.

Όταν πήγε να ξεκλειδώσει τη πορτα είδε πως ήταν μια χαραμάδα ανοιχτή. Αναρωτήθηκε , γνωρίζοντας πως η Μυρσίνη είχε κλειδώσει την πορτα. Την είχε δει με τα ίδια του  τα μάτια να κλειδώνει. Μάλιστα άκουσε και τον ήχο της κλειδαριάς να γυρνάει τρεις φορές στην πορτα. Φοβισμένος πλησίασε τη Μυρσίνη που κοιμόταν.

-Μυρσίνη , της είπε χαμηλόφωνα και τη σκούντηξε απαλά. Μυρσίνη επανέλαβε.

 

 

ΤΟ 2009 ΑΠΟΣΠΩ ΤΟ Γ΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ 

ΜΕ ΤΙΤΛΟ ΣΠΑΣΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ 

 

-ΣΠΑΣΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ-

Καθισμένη στην ακροθαλασσιά , άφησε το μυαλό της να ταξιδέψει . Όχι πολύ μακριά,  αλλά ένα χρόνο πίσω. Όλα ξεκίνησαν από εκείνο το διαφημιστικό φυλλάδιο που ήταν ριγμένο στην είσοδο της πολυκατοικίας . Το πήρε στα χέρια της και άρχισε να το διαβάζει. Εντυπωσιάστηκε από τη φωτογραφία της γυμνής γυναίκας που ήταν περιτυλιγμένη σε όλο της το σώμα με μια διάφανη μεμβράνη. Το διαφημιστικό έντυπο είχε ως τίτλο «ΣΠΑΣΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ». Στο κάτω μέρος του εντύπου είχε γραμμένο το ακρώνυμο Κ. Ε. Θ. Ι. και από  κάτω έγραφε αναλυτικά τι σημαίνει. «ΚΕΝΤΡΟ ΘΕΜΑΤΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ ΙΣΟΤΗΤΑΣ» έγγραφε και από κάτω είχε τα τηλέφωνα της υπηρεσίας.

Η Βινσέτα το άνοιξε και άρχισε να το διαβάζει στο εσωτερικό του. Στη μια σελίδα του έγραφε ,

• Η ΕΝΔΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΝΙΚΟ ΑΔΙΚΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΜΟ
• ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΒΙΑ , ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΛΕΚΤΙΚΗ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΒΙΑ
• ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΠΡΩΞΙΑ , ΕΙΝΑΙ Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΜΟΡΦΗ ΒΙΑΣ
• ΑΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΝΑ ΘΥΜΩΣΕΙ
• ΣΠΑΣΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ

Στην άλλη σελίδα του, είχε τη φωτογραφία ενός μικρού αγοριού και από κάτω έγραφε, «ΕΓΩ ΔΕΝ ΘΑ ΧΤΥΠΗΣΩ ΠΟΤΕ ΓΥΝΑΙΚΑ».

«Μα βέβαια! Τις προάλλες στην τηλεόραση είχαν  αφιέρωμα γι ΄αυτήν την υπηρεσία. Έχουν  δωρεάν ψυχολόγους , έχουν δικηγόρους που δίνουν δωρεάν συμβουλές και έχουν και δωρεάν συμβουλευτική για την εύρεση εργασίας, σκέφτηκε η Βινσέτα.»

«Μα τι είδους γυναίκες είναι αυτές που βγάζουν τα οικογενειακά τους στη φόρα, σκέφτηκε . Εγώ δεν πρόκειται ποτέ να προδώσω το Μαξ, είναι ότι ιερότερο έχω. Άλλωστε κανείς δεν έχει καταλάβει τι συμβαίνει μες στην οικογένεια μου έως τώρα. Ακόμα και τότε που απέβαλλα δυο φορές από τους ξυλοδαρμούς  , τον κάλυψα τον Μαξ, είπα ότι έπεσα από τις σκάλες. Έχω τώρα τον γιο μου τον Αλεξ άλλωστε , σ΄ αυτόν  ήμουν τυχερή και παρόλο τους ξυλοδαρμούς δεν απέβαλα. Μα δεν είναι δυνατόν να κατηγορήσω τον άντρα μου , τον λατρεύω. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν. Λίγο make – up παραπάνω, ένα προσποιητό χαμόγελο και κανείς δεν παίρνει χαμπάρι. Ότι συμβαίνει μέσα στην οικογένεια μου πρέπει να μένει μέσα στους τέσσερις τοίχους,  αναλογίστηκε  η Βινσέτα.»

 Ποτέ δεν ήξερε πότε θα έρθει η επόμενη φορά που θα την χτυπήσει, Ποτέ δεν ήξερε πότε ο Μαξ θα θυμώσει και θα ξεσπάσει πάνω της χτυπώντας τη. Τον αγαπούσε όμως πάρα πολύ και η αγάπη της είχε τη δύναμη να τον αλλάξει, ήταν σίγουρη γι΄ αυτό. Πριν παντρευτούν ο Μαξ ήταν ένα τελείως διαφορετικό άτομο. Ήταν ήρεμος και ρομαντικός . Μετά το γάμο άλλαξε , έγινε οξύθυμος και βίαιος. Η Βινσέτα δεν μπορουσε να εξηγήσει γιατί επήλθε αυτή η αλλαγή, αλλά σίγουρα  είχε δίκιο ο Μαξ, της το είχε πει, «Βινσέτα , όλο κάτι κανείς και με θυμώνεις.»

Στις αρχές της ζητούσε  συγνώμη μετά από κάθε ξυλοδαρμό , έπειτα σταμάτησαν οι συγνώμες και μαζί μ΄ αυτές σταμάτησαν και οι υποσχέσεις πως δεν θα την χτυπήσει ξανά. Οι ατέλειωτες ώρες κλάματος της Βινσέτας μετά από κάθε βίαιο επεισόδιο , πίστευε πως θα κάνουν το Μαξ να λυγίσει και να αλλάξει. Η ψυχή της υπέφερε σιωπηλά πίσω από το ασυνείδητο συναίσθημα του φόβου.

«Όχι , όχι, δεν πρόκειται ποτέ να με σκοτώσει εμένα ή το παιδί μας , είναι κάτι που λέει πάνω στα νεύρα του, σκέφτηκε η Βινσέτα και πέταξε το φυλλάδιο κάτω, γεμάτη θυμό.» « Εγώ ποτέ δεν θα διαλύσω την οικογένεια μου. Το παιδί μου θα μεγαλώσει και με τους δυο του γονείς, δε πρόκειται να του στερήσω αυτό το δικαίωμα. Ακόμα και τις φορές που τον δέρνει ο Μαξ , έχει δίκιο. Εγώ είμαι αυτή που τον κακομαθαίνει όπως λέει ο Μαξ. Μπορεί να διαφωνώ μαζί του που χτυπάει τον Αλεξ , αλλά όπως λέει  , πρέπει να φοβάται . Πατέρας του είναι, έχει κάθε δικαίωμα να τον μαλώνει. Εγώ πρέπει να συνετιστώ και να μην αντιδρώ όταν τον δέρνει, έχει δίκιο ο Μαξ.»

«Εντάξει , σκέφτηκε ξανά η Βινσέτα , ανεβαίνοντας τις σκάλες. Μπορεί να με πονάει που του μιλάει άσχημα και τον υποτιμά τον Αλεξ, αλλά όπως λέει ο Μαξ , το κάνει για το καλό του. Το ίδιο και σε μένα ισχύει, δεν τα εννοεί τα όσα λέει, τα λέει  πάνω στο θυμό του.»

Υποσυνείδητα η Βινσέτα ήταν  αιχμάλωτη μέσα σε ένα γάμο που κινδύνευε η ζωή της και η σωματική της ακεραιότητα. Υποσυνείδητα, ήταν  όμηρος  στο φόβο που είχε φωλιάσει στη ψυχή της από τις απειλές του Μαξ.

Καθισμένη ακόμα στην ακροθαλασσιά , ο ανοιξιάτικος άνεμος φύσηξε απαλά τα κατάμαυρα  σγουρά μαλλιά της. Πήρε μια βαθιά ανάσα και κοιτώντας το πέλαγος, το μυαλό της χάθηκε πάλι  στις σκέψεις. Μια από τις σκέψεις της , την είχε ταξιδέψει μέσα στο φωτεινό γραφείο των Κ. Ε. Θ. Ι. , το οποίο στεγαζόταν σε ένα διώροφο κτήριο , στο κέντρο της Αθηνάς στην οδό Καπνικαρέας Ά . Απέναντι της καθόταν μια συνομήλικη καστανή κοπέλα , που ήταν ψυχολόγος και ονομαζόταν Μυρσίνη και κρατούσε στα χέρια της ένα μεγάλο μπλοκ στο οποίο έγραφε σημειώσεις.

Οι χτύποι στην καρδιά της Βινσέτας ολοένα και αυξάνονταν, τα χέρια της έτρεμαν από την αγωνιά και τα κατάμαυρα μεγάλα μάτια της δεν είχαν σταματήσει ούτε στιγμή να δακρύζουν. Ήταν σοκαρισμένη, τρομαγμένη , απελπισμένη και είχε γεμίσει ενοχές. Τα είχε διαλύσει όλα. Όλα. Τώρα ο Μαξ δεν θα την δεχόταν πίσω μετά από αυτό που του έκανε. Είχε μπει σε ένα δρόμο που δεν είχε γυρισμό. Τα είχε καταστρέψει όλα .

-Τι ήταν αυτό που σε έκανε να σπάσεις τη σιωπή και να έρθεις σε επαφή μαζί μας; τη ρώτησε με ήρεμη και χαλαρή φωνή  η  Μυρσίνη.

Η Βινσέτα  έβγαλε ένα τσιγάρο από το πακέτο της και το άναψε. Η Μυρσίνη παρατήρησε τα χέρια της Βινσέτας που έτρεμαν και ήταν γεμάτη νευρικότητα.

-Δεν έπρεπε να του το κάνω αυτό, είναι ο πατέρας του παιδιού μου. Τον πρόδωσα! Τα κατάστρεψα όλα. Τώρα τον έχασα για πάντα. Για πάντα , είπε και άρχισε να κλαίει με λυγμούς.

-Τι του έκανες δηλαδή ; τη ρώτησε η Μυρσίνη.

- Τώρα θα αντιμετωπίσει το νόμο, αυτό του έκανα. Ακου τα γεγονότα ως έχουν. Από τη μέρα που έπεσε στα χέρια μου το διαφημιστικό σας φυλλάδιο , κάτι άλλαξε μέσα μου. Με έπαιρνε συχνά το παράπονο για όσα είχα υποστεί από το Μαξ. Μέσα στη ψυχή μου άρχισε να γίνετε μια μεγάλη μάχη. Μια φωνή μου έλεγε «δεν το αξίζεις όλο αυτό που περνάς» και μια άλλη φωνή μου έλεγε « μη τα καταστρέψεις όλα».

-Ναι αλλά ένας γάμος δεν είναι μονομερής , αποτελείτε από δυο. Δεν ευθύνεσαι εσύ αν το ταίρι σου δεν σου φερόταν καλά, πρόσθεσε η Μυρσίνη και άφησε τη Βινσέτα να συνεχίσει.

-Ήταν χαράματα. Ο μικρός μας γιος κοιμόταν στο δωμάτιο του. Ο Μαξ με ξύπνησε χαϊδεύοντας με σε όλο μου το σώμα. «Μη Μαξ ,νυστάζω του είπα». Χωρίς να ξέρω το λόγο, ήμουν θυμωμένη μαζί του και ήταν η πρώτη φορά που τόλμησα να πω , «Όχι Μαξ, δεν θέλω.» «Έλα , μια φορά  μόνο ,έλεγε εκείνος» και αδιαφορώντας για την άρνηση μου ανέβηκε απάνω μου και προσπαθούσε να μου σηκώσει τη νυχτικιά. Συνέχισα να αρνούμαι και προσπαθούσα να τον κατεβάσω από πάνω μου. Του έλεγα όχι , μα εκείνος συνέχιζε. Παλέψαμε για λίγο και αφού θύμωσα πολύ που δεν με υπολόγισε , με μια δυνατή σπρωξιά τον έδιωξα από πάνω μου. Πήγα να σηκωθώ, αλλά με έπιασε και με έριξε πάνω στο κρεβάτι με δύναμη. Ανέβηκε από πάνω μου και βρίζοντας με πρόστυχα , άρχισε να με χτυπά με μπουνιές στο κεφάλι. Προσπάθησα να αντιδράσω για πρώτη φορά , μα από το πρώτο χτύπημα είχα αρχίσει να χάνω το κόσμο. Έπειτα ακολούθησαν κι άλλες μπουνιές στο πρόσωπο ,μα εγώ είχα σχεδόν παραλύσει  από τον πόνο. Μου έσκισε το εσώρουχο, μου στραμπούλιξε τα ποδιά και μου έκανε σεξ παρά τη θέληση μου.

-Σε βίασε δηλαδή , πρόσθεσε η Μυρσίνη. Για συνέχισε, την παρότρυνε.

-Εκείνος ξανακοιμήθηκε και εγώ πήγα στο σαλόνι. Ζαλιζόμουν , με πονούσε το κεφάλι μου και ήμουν μουδιασμένη. Ένιωθα βρώμικη και οργισμένη . Πολύ οργισμένη. Έπειτα άρχισαν οι εμετοί. Πόναγα . Πόνος μόνο πόνος κι όλα γύρω μου γύριζαν.  Αναμφίβολα είχα πάθει διάσειση. Ήταν ένας ακόμα ξυλοδαρμός. Μα αυτή τη φορά ήμουν οργισμένη , πολύ οργισμένη. Μέσα σε δυο ώρες ξημέρωσε. Εκείνος έφυγε για τη δουλεία. Αφού σιγουρεύτηκα ότι έφυγε, κατέβηκα με όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει στην είσοδο της πολυκατοικίας και βρήκα το διαφημιστικό σας φυλλάδιο. Η φωνή που μέσα  μου έλεγε ότι δεν το αξίζω όλο αυτό, είχε γίνει γιγάντια. Έτσι επικοινώνησα μαζί σας και είπα τι μου συμβαίνει. Μετά από λίγη ώρα επικοινώνησε μαζί μου μια δικηγόρος σας η οποία με συμβούλεψε και ακολούθησα όσα μου είπε . Επίσης μου έκλεισαν και ένα ραντεβού με σας. Πήρα τον Αλεξ , πήγα στο αστυνομικό τμήμα και του  έκανα μήνυση και δήλωσα ως νέα κατοικία το σπίτι των γονιών μου.  Πέρασα από ιατροδικαστή και  να ΄με τώρα.

-Στις περιπτώσεις λοιπόν της κακοποίησης , ο θύτης κάνει το θύμα να έχει πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση για να μην μπορέσει να ξεφύγει από τα πλοκάμια του. Στις περισσότερες γυναίκες που δέχονται βία , τα ποσοστά της κατάθλιψης είναι πολύ υψηλά . Οι γυναίκες που υφίστανται τη βία νιώθουν ανίσχυρες και αβοήθητες , αδυνατούν να ξεφύγουν και αποδέχονται την κατάσταση χωρίς να αντιδρούν. Κινδυνεύει η σωματική τους ακεραιότητα και ζουν σε ένα γάμο ή σε μια σχέση που μόνο πόνο τους προκαλεί. Υπάρχουν γυναίκες που ενώ έχουν οικονομική άνεση δε σπανέ το φαύλο κύκλο της βίας,  από φόβο. Ο σεβαστός μας γείτονας ή ο ευγενικός μας γιατρός , άντρες που είναι πέραν κάθε υποψίας ,κακοποιούν τις γυναίκες τους. Η κακοποίηση δεν έχει ταξικές διάφορες. Ο θύτης κάνει το θύμα να νιώθει υπεύθυνο για τη βία που δέχεται .Η μεγαλύτερη ουτοπία είναι να νομίζει το θύμα πως μπορεί να κάνει το θύτη να αλλάξει συμπεριφορά.  Είμαι περήφανη για σένα Βινσέτα, έκανες το πρώτο βήμα, έσπασες τη σιωπή,  της είπε η Μυρσίνη κλείνοντας έτσι την πρώτη τους συνέδρια.   

Η Βινσέτα χτύπησε πολλές πόρτες , ώσπου βρήκε δουλειά σε ένα  super- market. Προσέλαβε έναν δικηγόρο και πήρε ασφαλιστικά μέτρα για να πάρει την προσωρινή επιμέλεια του γιου της. Η Βινσέτα συνέχισε τις συνεδρίες και έπαψε πια να φοβάται τις απειλές του Μαξ. Τώρα πια δεν ήταν μόνη , είχε υποστήριξη.  Η Βινσετα κατάλαβε πως ο Μαξ ήταν ένας δειλός και μέσα από τη βία που ασκούσε σ΄ αυτήν και το γιο της έπαιρνε τη δύναμη που του έλειπε. Στη τελευταία της συνέδρια με τη Μυρσίνη, η Βινσέτα ήταν μια τελείως διαφορετική γυναίκα από αυτή που ήταν στη πρώτη συνέδρια. Είχε δυναμισμό, ένιωθε σίγουρη για τον εαυτό της και χαμογελούσε.

-Πέρασε κι όλας ένας χρόνος, είπε η Βινσέτα. Δες ποσά κατάφερα ! Μάζεψα λεφτά, αγόρασα αμαξι , νοίκιασα σπίτι και στη δουλειά μ΄ έκαναν διευθύντρια και τώρα παίρνω έναν παχουλό μισθό. Τώρα η ζωή μου ανήκει! Η ζωή είναι ωραία και χωρίς το Μαξ.

Ένα μεγάλο κύμα έβρεξε την Βινσέτα και διέκοψε τις σκέψεις της. Χαμογέλασε γεμάτη περηφάνια για τον εαυτό της. Τα είχε καταφέρει και είχε μια φυσιολογική ζωή τώρα πια . Έκλεισε τα μάτια της γεμάτη ικανοποίηση και μέσα από το σύμπαν έστειλε μια ευχή σε όλες τις κακοποιημένες γυναίκες. ΣΠΑΣΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ, ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ.  

 

ΤΟ 2010 ΑΠΟΣΠΩ ΤΟ Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ 

ΜΕ ΤΙΤΛΟ : ΚΑΣΚΟΛ 

ΤΟ ΚΑΣΚΟΛ

Ήταν κι αυτή η περιπετειώδες περιπλάνηση του πνεύματος με οδηγό το Σεμπάστιαν , μέσα από τα σεμινάρια της λογοτεχνίας που τους παρέδωσε αυτούς τους τρεις μήνες. Κανείς όμως από τους συμμετέχοντες δεν είχε απαντήσει στο ερώτημα του Σεμπάστιαν στο πρώτο σεμινάριο. Μόνο η Ιζαμπέλ τον είχε ρωτήσει ,

-Ποιο το νόημα στην ερώτηση που μας θέτετε αν ήρθαμε εμείς σε σας ή εσείς σε μας;

-Το νόημα μικρή μου ,βρίσκεται μέσα στην απάντηση , της είχε αποκριθεί ο Σεμπάστιαν. 

Στο τελευταίο σεμινάριο η Ιζαμπέλ αισθάνθηκε τα μάτια της να βουρκώνουν. Τώρα στα τριάντα δυο της ,απαλλαγμένη και χωρισμένη από ένα βίαιο σύζυγο , αδυνατούσε να πιστέψει ότι έκρυψε το Σεμπάστιαν στα βάθη της ψυχής της σα διαμαντένιο φυλαχτό, να μην τον δει κανείς. Δεν επέτρεψε στον εαυτό της ούτε να φανερώσει στο Σεμπάστιαν όσα ένιωθε γι΄ αυτόν .

Τι κι αν ήταν πενηντάρης, αυτά ήταν μαθηματικά που αφορούσαν μόνον τον Πυθαγόρα και τις θεωρίες του, η πράξη απέχει χιλιομετρική απόσταση . Αδυνατούσε να πιστέψει , πως υπήρχε περίπτωση , ν΄ αφήσει  αυτά τ΄ αναλώσιμα ,παραλυτικά αισθήματα του έρωτα , να εισέλθουν στην ψυχή της και να οικειοποιηθούν μέσα της. Από τη πρώτη μέρα που μπήκε στην αίθουσα ο Σεμπάστιαν , εκείνη ένιωσε να υποτάσσετε στη προσωπικότητα του. Δε  τον ξεχνά, τη πρώτη φορά που τον είδε,   φορούσε ένα μαύρο μπερέ λοξά τοποθετημένο , ένα μαύρο καστόρινο μπουφάν , στο λαιμό του είχε τυλιγμένο ένα μαύρο κασκόλ και από μέσα φαινόταν το λευκό πουκάμισο του. Ήταν κι αυτό το άρωμα, αυτό το γνήσιο αντρικό άρωμα , αυτό το εξαιρετικά, καταπληκτικό , απαλό , μα χαρακτηριστικό άρωμα , που με την παρουσία του διαχεόταν στην αίθουσα κι αποδέσμευε μια αίσθηση εμπιστοσύνης. Αν κι ο Σεμπάστιαν ήταν! Ναι , ήταν ! Ήταν άσχημος. Πολύ άσχημος.

Μα τα μάτια του, αυτά τα κατάμαυρα μάτια του , παρέσερναν την ψυχή της σε στιγμές μεγάλης αναταραχής. Ήξερε  πως δεν έπρεπε να επιτρέψει να συνεχιστεί αυτό κι έπρεπε ν΄ εγκαταλείψει τα σεμινάρια από την αρχή. Όμως τα μαθήματα ήταν ζωτικής σημασίας,  γιατί θα ήταν μια σημαντική  ευκαιρία να βελτιώσει τη γραφή της.  Εξάλλου νόμιζε , πως ήταν ικανή να κοντρολάρει τον έρωτα της γι΄ αυτόν , μα  ο εαυτός της την εξαπάτησε και την ξεγέλασε.

-Τώρα πια, αφήστε το μυαλό σας ελεύθερο και ατόφιο από τη διαδικασία της μάθησης των σεμιναρίων , να επιστρέψει στην αρχική του θέση , είπε ο Σεμπάστιαν και μ΄ αυτή τη  πρόταση έκλεισε ο κύκλος των σεμιναρίων.

Η Ιζαμπέλ , αδυνατώντας να ελέγξει ταραχή που της προκαλούσε η σκληρή πραγματικότητα ότι δεν θα έβλεπε ξανά το Σεμπάστιαν, έφυγε από την αίθουσα όσο πιο διακριτικά γινόταν , την ώρα που οι υπόλοιποι συμμετέχοντες πλησίασαν το Σεμπάστιαν για να τον αποχαιρετήσουν.

Το ίδιο απόγευμα,  Ιζαμπέλ υπέκυψε  στις πιέσεις της Ανέτ, μιας κοπέλας που συμμετείχε στο σεμινάριο,  να την εξυπηρετήσει και αντί γι΄ αυτή να επιστρέψει η ίδια τα βιβλία όπου η Ανέτ είχε δανειστεί από το Σεμπάστιαν.

-Ιζαμπέλ, σε ικετεύω, είμαι ήδη στη Κόρινθο, δεν του ανήκουν τα βιβλία  και πρέπει να τα επιστρέψει σήμερα , αλλιώς θα εκτεθεί .

Η Ιζαμπέλ βρισκόταν έξω από την μονοκατοικία του Σεμπάστιαν . Υποσχέθηκε στην Ανέτ να του επιστρέψει τα βιβλία αρμοδίως . Τα βιβλία …Σύμβολο σοφίας κι εξύψωσης για την Ιζαμπέλ. Ο Σεμπάστιαν , όταν μπήκε  για πρώτη φορά στην αίθουσα κρατούσε το αγαπημένο της βιβλίο. Κρατούσε το βιβλίο του Μίλαν Κούντερα «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι». Ήταν άραγε σύμπτωση;

Η Ιζαμπέλ σύγκρινε τον εαυτό της με την Τερέζα . Η Τερέζα , η  ηρωίδα του Κούντερα ,όπως κι αυτή, έδιναν μεγάλη σπουδαιότητα στα βιβλία. Το ανοιχτό βιβλίο του Τόμας πάνω στο τραπεζάκι του καφενείου , την έκαναν να ξεχωρίσει τον Τομας, όπως η Ιζαμπέλ το Σεμπάστιαν.

Μέσα από τη μονοκατοικία ακουγόταν δυνατά η Πρώτη και Τετάρτη συμφωνία του Σούμαν. Ακόμη μια σύμπτωση ή το απόλυτα τυχαίο όπως το περιγράφει ο Κούντερα ; Όπως την Τερέζα με τον Τομας τους ένωνε ο Μπετόβεν, κι Ιζαμπέλ θαύμαζε το Σούμαν όπως κι ο Σεμπάστιαν . Οι δυο πόλοι της , ο πόλος της ψυχής κι ο πόλος της λογικής συμβάδισαν και συμφιλιώθηκαν προσπαθώντας να την πείσουν  να μη δώσει σημασία στις συμπτώσεις αυτές. Εκείνος την υποδέχτηκε με πολλή μεγάλη ευγένεια στο σπίτι του κι αυτό της έδιωξε τα άγχος που ένιωθε.

-Κύριε Σεμπάστιαν , τα βιβλία που είχε δανειστεί η Ανέτ…

-Μπααα! Έχω την εντύπωση ότι το κύριε με μεγαλώνει δε συμφωνείς; τη διέκοψε πριν ακόμα τελειώσει τη φράση της.

Το κόκκινο τηλέφωνο , πάνω στο παμπάλαιο ξύλινο κομό χτύπησε και της έκανε νόημα να καθίσει. Εκείνη κάθισε πάνω στο μεγάλο πράσινο βελούδινο καναπέ του.

-Ναι φίλτατε, τα βιβλία σου είναι εδώ , μπορείς να περάσεις να τα πάρεις.

Με γρήγορες ματιές και διακριτικές προσπάθησε να εξερευνήσει το χώρο του. Αναμφίβολα ζούσε μόνος. Τα ρούχα του ήταν απλωμένα εδώ κι εκεί. Αλλά το σαλόνι του ήταν γεμάτο βιβλία , παντού βιβλία. Η καρέκλα δεξιά της ήταν γεμάτη κασκόλ. Πόσο αδυναμία έτρεφε κι η ίδια για τα κασκόλ.

Απάνω στο σκουρόχρωμο ξύλινο , ολοσκάλιστο , τραπεζάκι του σαλονιού , βρισκόταν ανοιχτό το βιβλίο του Πλάτωνα «Συμπόσιο». Ακόμα ένα κοινό στοιχείο. Ο Τομας είχε ονειρευτεί το άλλο του μισό, το συμπόσιο γράφει μέσα ότι τα ανθρώπινα όντα ήταν ερμαφρόδιτα και ο Θεός τα χώρισε σε δυο κομμάτια. Από τότε το ένα κομμάτι ψάχνει να βρει το άλλο του μισό. Την ίδια αναφορά την κάνει και ο Κούντερα στο βιβλίο του και διερωτάται αν το άλλο μισό του Τομας είναι η Τερέζα.

Το ίδιο ερώτημα γεννήθηκε και στην Ιζαμπέλ . Ήταν άραγε η ίδια το άλλο μισό του Σεμπάστιαν; Όλα άρχισαν να μοιάζουν μυθιστορηματικά . Τώρα πια δεν μπορούσε να ερμηνεύσει τίποτα.

Η Ιζαμπέλ άρχισε να δυσκολεύεται ν΄ αναπνεύσει. Ένιωσε ότι πήγαινε να τρελαθεί. Η καρδιά της χτυπούσε όλο και πιο γρήγορα . Όλο κι ένιωθε πως θα πάψει ν΄ αναπνέει. Κρύος ιδρώτας άρχισε να τη λούζει. Ο Σεμπάστιαν έκλεισε το τηλέφωνο και γυρνώντας στη μεριά της  ,είδε το πρόσωπο της που είχε χάσει το χρώμα της και έτρεξε αμέσως κοντά της.

-Ιζαμπέλ ; Ιζαμπέλ; Τι σου συμβαίνει; Τι έχεις;

-Είναι κρίση πανικού , του ψέλλισε χαμηλόφωνα και με διακεκομμένη την ανάσα . 

Αμέσως έβγαλε από τη τσάντα της ένα κουτί με χάπια . Ο Σεμπάστιαν της έφερε νερό. Εκείνη ήπιε το χάπι και  συνέχισε ν΄ αναπνέει με δυσκολία. Κάθισε δίπλα της και της χάιδευε απαλά και συνάμα τρυφερά το χέρι.

-Έλα Ιζαμπέλ , ανέπνεε όσο πιο βαθιά μπορείς . Ξέρω νιώθεις το κόσμο να χάνετε. Θα περάσει , κάνε δέκα λεπτά υπομονή. Ξέρω , έχω περάσει αμέτρητες φορές κρίση πανικού.

Περνώντας η ώρα, η Ιζαμπέλ άρχισε να συνέρχεται.

-Αυτό ήταν το μυστικό σου; Γι΄ αυτό δεν ερχόσουν στις συναντήσεις μας εκτός των σεμιναρίων; Γι΄ αυτό ήσουν απόμακρη. Δυνατή η πένα σου αλλά εσύ  απρόσιτη  .

-Πάσχω από διπολική συναισθηματική διαταραχή. Είμαι ψυχικά διαταραγμένη, όπως ο Σούμαν! Γι΄ αυτό τον θαυμάζω τόσο πολύ και για το έργο του και για τη ζωή του…

-Σςςς… Σώπασε ,της είπε κλείνοντας της το στόμα με τα δυο του δάχτυλα. Είμαι κι εγώ στο κύκλωμα , πρόσθεσε αστειευόμενος. Τ΄ αντιψυχωτικά τα έχω πιει με τη σέσουλα, τ΄ αντικαταθλιπτικά με τα τσουβάλια και τα χάπια πανικού με τα σακιά. Ακούω κι εγώ Σούμαν ξέρεις! Φαίνετε στις συνθέσεις του η διαταραχή του. Αυτά τα παθιασμένα ξεσπάσματα , χωρίς ίχνος βίας , του δίνουν το τίτλο ενός σπουδαίου συνθέτη που η λάμψη του έπρεπε να γίνει αναγνωρίσιμη από τα χρόνια του .

Ο Σεμπάστιαν δεν άντεξε στη σαγηνευτική δύναμη της ατονίας της. Έμοιαζε τόσο απροστάτευτη , ώστε δεν συγκρατήθηκε και τη φίλησε.

-Πες μου ότι αυτό που συμβαίνει ανήκει στη πραγματικότητα και όχι σε κάποιο ψυχωτικό επεισόδιο ,του είπε.

-Σε διαβεβαιώνω , ανήκει ολότελα στην πραγματικότητα, Ιζαμπέλ . Ολότελα.

-Όχι, όχι Σεμπάστιαν. Δεν οδηγεί πουθενά αυτό που συμβαίνει. Δε μπορώ να κάνω σχέση από την αρρώστια που πάσχω. Αυτή η αρρώστια μου τα πήρε όλα. Όλα. Ο πρώην άντρας μου , χρησιμοποίησε την ασθένεια μου και μου πήρε το παιδί μου. Έχασα σε μια νύχτα τη ζωή μου. Δεν έχω τίποτα,  τίποτα , μόνο το γράψιμο, είπε με σπαρακτική φωνή και έφυγε αναστατωμένη , με τα μάτια της γεμάτα δάκρυα.

Την επομένη , κουλουριασμένη στον καναπέ της, πίνοντας έναν ζεστό καφέ , κοιτούσε έξω από το παράθυρο της και απολάμβανε την ομίχλη που είχε σκεπάσει τη περιοχή . Η ομίχλη , χωρίς κανένα εμπόδιο μπροστά , επέτρεπε στην σκέψη της να χαθεί και να ξεκαθαρίσει. Ο ειρμός της σκέψης της διακόπηκε ,  ακούγοντας τη πόρτα να χτυπά επίμονα.

-Σεμπάστιαν! είπε ξαφνιασμένη, όταν άνοιξε. 

-Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα… της σιγοτραγούδησε και της έδωσε τη τσάντα της.

-Πρωτοψάλτη! Το βρήκα; ρώτησε εκείνη.

-Πάντα θα σε μηδενίζουν για την ασθένεια , πριν ακόμη μάθουν. Εσύ ευλόγησε τους, δόξασε τους και άφησε τους να περάσουν και να φύγουν από τη ζωή σου, της είπε.

-Σύμπτωση ή το απόλυτα τυχαίο; Όπως ο Τομας με την Τερέζα.

-Τι εννοείς ; τη ρώτησε.

-Η απάντηση από την ερώτηση σου στο πρώτο σεμινάριο. Δε μας ρώτησες αν εμείς ήρθαμε σε σένα η εσύ σε μας;

-Όχι δεν είναι αυτή η απάντηση.

-Και ποια είναι Σεμπάστιαν;

-Μπλόφα! Η ερώτηση ήταν μπλόφα, όπως η ζωή. Μια μπλόφα μικρή μου! Μια μπλόφα , της επανέλαβε και τη φίλησε στοργικά στο μέτωπο.

Ο Σεμπάστιαν  συγκινημένος , με βήματα βαριά σαν τανκς, προχώρησε προς την πόρτα. Τα δάκρυα που έτρεξαν στα μάτια της , ξεκλείδωσαν σαν δεσμοφύλακες τη κλειδωμένη της ψυχή, τη φυλακισμένη ψυχή της. Άφησε τον εαυτό της ν΄ απεγκλωβιστεί από το φόβο και ρίσκαρε ικετεύοντας τον να μην φύγει.

-Δεν αντέχω άλλο ,να ξυπνάω μόνη μέσα στη νύχτα. Μείνε Σεμπάστιαν ,μείνε.

Τα δάκρυα του σκέπασαν το θλιμμένο πρόσωπο του. Γύρισε κοντά της και της φόρεσε το μαύρο του κασκόλ. Τη φίλησε στοργικά στο μέτωπο και επανέλαβε,

-Μπλόφα!

Έτσι χάθηκε μες στην ομίχλη και δεν τον ξανάδε ποτέ η Ιζαμπέλ. Την επόμενη μέρα πήγε να τον βρει και εκείνος είχε φύγει για πάντα, χωρίς ν΄ αφήσει ίχνη πίσω του. Όταν πια έγινε διάσημη συγγραφέας και το βιβλίο της «Ο κόσμος των ψυχών», πήρε το πρώτο βραβείο της εταιρίας ελλήνων λογοτεχνών , όπου αναφερόταν στα άτομα με ψυχικές διαταραχές, με στόχο να κατανοήσει  η κοινωνία ότι μπορούν αυτά τα άτομα να είναι δημιουργικά και να κοινωνικοποιούνται, ένας από τους δημοσιογράφους στη συνέντευξη που της έπαιρναν τη ρώτησε,

-Γιατί εμφανίζεστε πάντα με το ίδιο μαύρο κασκόλ;

Κι εκείνη , γύρισε , τον κοίταξε κατάματα και μ΄ ένα νοσταλγικό χαμόγελο  του απάντησε,

-Μπλόφα νεαρέ μου , μπλόφα.

 

 

ΤΟ 2010 ΑΠΟΣΠΩ ΠΑΡΑΛΗΛΛΑ ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ 

ΜΕ ΤΙΤΛΟ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ : ΛΟΓΙΑ ΑΕΡΙΚΩΝ

 

ΛΟΓΙΑ ΑΕΡΙΚΩΝ

 

 

 

 

 

 

Είναι ξελόγιασμα  τα λόγια των αερικών

 

και απροστάτευτα τα ιδρωμένα μας κορμιά.

 

Δοσμένα στον πόθο της αυγής,

παραδομένα στο   δείλι των  αισθήσεων.

Το ανείπωτο ,θ΄ ανοίξει τις  πύλες των ηδονών και

θα μηδενίσει τις τέσσερις εποχές.

 

Αχ! …Γλυκό μου αερικό, της χρυσαυγής μου ελπίδα .

 

Σε προσανατολίζω στη φωτεινή σπηλιά των επιθυμιών μου.

 

Υπάρχεις στο άπειρο ,στα αστρικά κι αιθερικά  επίπεδα.

Φεγγοβολάς στην συνείδηση μου και με κάνεις κι ευδοκιμώ .

 

Πιστεύω φανατικά στα ιερά σου λόγια.

 

Όταν τ΄ απαγγέλλεις , μας  μεταφέρουν  στον κόσμο των ψευδαισθήσεων.

 

Η αντανάκλαση των μαγικών  χρωμάτων ,

φέρνει την ίαση  στα βάθη

της ταραγμένης μου ψυχής.

 

Χόρεψε ,κουνώντας ,  τα θολά  πέπλα  του ερωτά μας ,

 

και άσε με παθητικά να ερμηνεύσω τις κινήσεις σου.

 

« Ερωτικές και ενστικτώδεις. Αδάμαστες  κι αυθεντικές.»

 

Κάλεσε τα πνεύματα της φύσης ,

ξεσήκωσε τα με  τους νυχτερινούς χορούς σου

 και  παραπλάνησε    τα .

 

Ανεπηρέαστοι από τις υποβολές τους   ,

απελευθερωμένοι από τις δοκιμασίες τους ,

ας αφήσουμε τον ερωτά μας να τα κοροϊδέψει και να τα εξοντώσει .

Θυμίασμα ισχυρό  οι ανυπόταχτες ψυχές μας.

 Εξαγνισμένοι από την υποκρισία   ,

θ ΄αγγίξουμε  την ανώτερη ενεργειακή μας ύπαρξη . 

Όταν σωπάσουν πια τα πνεύματα και φύγουν ,

 

εμείς θα δοθούμε πάλι στο ρίγος του αταλάντευτου ερωτά μας.

 

Κι έπειτα ας ζήσουμε στις αντιθέσεις των ονείρων ,

ελεύθεροι από τις προφητείες  κι ακυρίευτοι από τις διδαχές .

Χωρίς αναγκασμούς και χωρίς αδιέξοδα

,

δοσμένοι στο πόθο της αυγής

παραδομένοι στο δείλι των αισθήσεων.

 

 

 

 

 

NOHTE KI ANOHTE

 

Έρωτα νοητέ κι ανόητε .

Τι ζήλεψες που δεν το έχεις

κι έτσι σκορπάς τα βέλη σου ανεξέλεγκτα ..

 

Έρωτα λογικέ και άλογε .

Που με το μπερδεμένο σου μυαλό ,

μαντάρα  τα κάνεις όλα.

 

Έρωτα σιωπηλέ και λαλίστατε ,

μας κούρασε το  άλαλο σου στόμα.

Η άλαλη ψυχής σου , δεδομένου

και της κενής σκέψης σου.

 

Έρωτα , που στα σπλάχνα σου,

τον πόνο κυοφορείς …

Κι αιτία για πολλά δεινά είναι

η γέννηση του …

 

Έρωτα ανόητε ,,,

Αν  πιο ανόητος δεν ήμουν από σ΄ ΄ ένα

Θύμα σου και θήραμα σου θα ήμουν

Τώρα.

Μα ούτε τώρα,

ούτε ποτέ ,

ούτε  για πάντα.

Η ανοησία μου θα με γλυτώνει ,,

Πάντα……..

 

Λυρίκα Σκλαβούνου …. S.κ.

14/ 07 / 2013